In deze eindeloze oceaan van het leven wou ik dat ik een boot was. Maar neen, ik heb twee ijzeren vleugels en een propeller op mijn neus. Ik ben een vliegtuig.
"De meeste mensen deugen", schreeuwt Rutger Bregman graag van de daken. Wel, Rutger Bregman heeft duidelijk nog nooit een stap gezet op een tweedehandsplatform.
"De koers is van ons!", klonk het enkele weken geleden voortdurend in en rond het Leuvense. Op een zondagochtend voltrok zich over het hele land een volksverhuizing richting het wereldkampioenschap wielrennen. Maar wat maakt de koers nu zo mooi?
Wij leven in een hokjesmaatschappij. We krijgen een sticker op ons hoofd gekleefd zodat we zouden passen in een door de samenleving gecreëerd vakje. Het lijkt bijna surreëel te denken dat mensen te vatten zijn in een verzameling van nietszeggende stereotypes.
De spreekbuis: een verhaal in zijn eenvoud, een gedachte in chaos, een beeld dat meer dan duizend woorden zegt of een verloren rode draad van een vertelsel, gebracht op papier.
Vlaanderen! Waar leeuwen thuis zijn. Na vier jaar in Vlaanderen blik ik terug op een woelige voorgeschiedenis van integratie, flamingantisme en het naspelen van de BHV-crisis op de basisschool. Een relaas van Brusselse brillen (sic) op Vlaanderen.
Niet ieder opiniestuk hoeft de intentie te hebben een revolutie te veroorzaken. Af en toe heeft het juist een heel specifiek en banaal doel, zoals enkele overenthousiaste studenten overtuigen om op een minder irritante wijze te discussiëren.
