De Schamperredactie ontdekte onlangs toevallig in het archief een anonieme fanfictie. Uit respect voor het harde werk van de auteur publiceren we de tekst integraal.
Het was een warme januaridag. De wind blies door mijn haar op weg naar mijn kantoor in het rectoraat. Daar zag ik Luc Sels van de KULeuven, mijn favoriete rector.
Ik verstijfde, Luc was in geen jaren meer in Gent gezien. "Hey Rik … we moeten eens praten", zei hij. Ik kon geen kant uit: ik moest nog tot aan mijn bureau geraken om een trip naar de UGent-kolonie in Zuid-Korea te plannen.
"Jij geeft mij wel een 'erector'" - Rik Van de Walle
"We kunnen niet samen gezien worden, Lucje. Wat zullen de vrijzinnigen denken als ze me hier zien met een katholieke rector?" zei ik met een lichte, trillende stem.
"Ik ben hier niet voor jouw vrijzinnige 'praatjes', Rikkie", zei hij al knipogend.
"Heb jij geen verjaardagsfeestje waar je naartoe moet?" schamperde ik al blozend.
"Ik ben gestuurd door de raad der rectoren om met jou een open brief te bespreken. De kans om jou nog een keer zien, daar stel ik geen veto tegen", antwoordde hij.
"Kom mee naar mijn bureau", zei ik, terwijl ik richting het rectoraat wandelde, zonder de kans te missen om subtiel met mijn hand de zijne aan te raken. Eenmaal op mijn kantoor legde Luc een open brief op mijn bureau. "Die activistische academici hebben weer hun nieuwe stokpaardje gevonden", zei Luc. Hij zuchtte diep. "Begrijpen ze niet dat rectors er enkel zijn om bevelen te geven aan hun onderdanen?"
"Jij geeft mij wel een 'erector'", floepte ik eruit. Ik was in shock, mijn innerlijke gedachten kwamen zomaar naar boven. "Sorry Luc, het kwam gewoon ineens in mij op en ..." Luc zette zijn vinger op mijn lippen. "Het is goed dat je dat durft denken Rik, maar de vraag is natuurlijk: durf je ook doen?" Plots voelde ik een hand op mijn linkerheup, uit een bijna natuurlijk instinct begon ik hem te kussen.
Luc tilde mij op en zette mij recht op mijn bureau, ik voelde ondertussen zijn katholieke toren. Na een goed half uur lagen we naakt tussen de duurzaamheidsplannen van de UGent. We krabbelden uiteindelijk overeind en gingen staan op deze stapel gebroken, groene dromen: "Laat dat maar liggen, Luc, de poetshulp komt straks langs", zei ik achteloos. "Je moet trouwens niet te lang wachten om mij weer te zien. Mijn academische banden met jou zijn even sterk als die met Israël."
Plots ging de deur open. Het was Bernard Vanheusden, rector van de UHasselt! "Luc, hoe kon je? Ik dacht dat wij iets speciaals hadden!" riep hij. Hij barstte in tranen uit en rende terug naar buiten. Er viel een ongemakkelijke stilte in de ruimte; het intieme oogcontact van een paar minuten geleden was volledig verdwenen. Ik kon enkel in tranen uitbarsten, was onze hele relatie dan slechts flauwekul?
Reactie toevoegen