'September 5' vertelt het verhaal van de gijzeling van Israëlische atleten tijdens de Olympische Spelen van 1972. Ondanks zijn tekortkomingen is de film een aanrader voor fans van thrillers, journalistieke drama's en politieke media-analyse.
De stilte over de Palestijnse beweegredenen in dit historische verhaal is, zeker vandaag, oorverdovend. Wie de film met een korreltje zout bekijkt en voorbij deze fout van de personages en zelfs productie kijkt, kan zich echter aan iets waardevols verwachten.
De film is een kijk in de wereld van journalistiek op een moment van breaking news. In dit geval moet een sportredactie over een gijzeling van Israëlische atleten rapporteren. Vol spanning wordt er geconcurreerd met andere zenders en de Duitse politiemacht, dat terwijl er journalistieke integriteit op het spel staat. De film bewijst dat grote beslissingen op elk niveau het resultaat zijn van een moedig staaltje improvisatie en nooit vlekkeloos zijn. Dit wordt allemaal ondergedompeld in een onmiskenbaar jasje van de seventies: tragere en uitdagende technologie in rookgevulde kamers zorgen spanning.
Dat is dan ook het interessantste dat de film te bieden heeft: de symboliek van een Palestijnse groep die Israëlische atleten gevangen neemt in naoorlogs Duitsland. Ten eerste is er de reactie op vermeende en later bewezen Amerikaanse arrogantie. Ook het oriëntalisme van de VS in de rapportering over deze episode in het 'Arabisch-Israëlisch conflict' druipt van het scherm af. Ten tweede is er de dunne schijn van een Israëlische identiteit. Een van de atleten was twee jaar eerder nog een Amerikaans staatsburger en verhuisde simpelweg naar Israël om zijn Olympische droom waar te maken. Voor de rest wordt het land door iedereen in de film bijna volledig gelijkgesteld aan het jodendom, onwaar, maar helaas een fout van alle tijden. Ten derde gebeurt dit alles in een Duitsland dat zeker toen een ongelooflijke bewijsdrang had, met alle negatieve gevolgen van dien. De Spelen van 1972 zouden vandaag de dag sportswashing genoemd worden, het gebruik van sport door overheden met als doel een slechte reputatie op te poetsen. Dat zie je aan hoe de Duitse personages met de situatie omgaan. Net zoals vandaag was de 'sorry, maar we zijn veranderd en hebben ons lesje geleerd' toen even oppervlakkig. De gijzeling blijft ook vandaag een pijnlijke snaar om te raken. Het merk Adidas bracht recent opnieuw zijn kleren uit 1972 uit en dat zorgde voor veel boze reacties. Het gezicht van de campagne was Bella Hadid, een notabele pro-Palestijnse activiste. Symbolisch verkeerd, vonden velen.
Oriëntalisme in de rapportering over deze episode druipt van het scherm af
Achter de onmiskenbare politieke fouten van de film schuilt een nagelbijter, een thriller vanuit een controlekamer die na het einde blijft nazinderen, al is dat niet om de bedoelde redenen. Het is de lezer van deze recensie aangeraden om op voorhand zo weinig mogelijk op te zoeken over de gebeurtenissen om met dezelfde onwetendheid als de personages naar de film te kijken. Ondanks dit alles blijven de jammerlijke politieke keuzes zwaar, voor velen wellicht te zwaar, doorwegen.
Reactie toevoegen