Wanneer de trein compleet tot stilstand komt, is er al vijf maal door de wagon geschald dat dit de eindhalte is. Ergens verwachtend dat de zee pal voor je neus gaat opduiken schuiven de deuren open in Oostende.
De straten zijn stil, moe van een ijzige dag vol sneeuw en wind, maar in het cultuurcafé van De Grote Post is iedereen klaarwakker.
Het is iets voor half acht. Behalve de typische treuzelaar is iedereen ondertussen wel gearriveerd. De deuren naar de zaal gaan open en elke zetel krijgt een eigenaar.
'Zwart Gat Antarctica' is een monoloog, gespeeld door Hans Van Cauwenberghe, in een script gegoten door Willem-Jan Wellens.
Hans wandelt het podium op. Dikke, blauwe wandelsokken in zwarte Birkenstocks, een gestreepte trui en daarover een iets langere wollen cardigan, met zakken waarin hij zijn handen diep begraaft. Op het podium staat een indrukwekkende geluidsinstallatie waar elektronische muzikant Jo Thielemans klaarzit om de monoloog te kruiden waar nodig. Daarnaast staan er vier stoelen op het podium rond een tafel met kruimels, en lampen die de natte droom zijn van elke dertigjarige met een snor en een koersfiets in de woonkamer.
Zwarte gaten en liefde als hoofdingrediënten in een onuitputbare verhalensoep. Het is een voorstelling over verlies, nostalgie en hartzeer, aan elkaar gebreid door sterrenkunde en fysica. Hans wekt vlagen van medelijden op wanneer hij praat over de vrouw die ooit zat waar nu het zwarte gat is, maar ook gegniffel wanneer hij herkenbare anekdotes vertelt. De ene na de andere levensvraag wordt naar onze hoofden geslingerd en geven ons een reden om straks niet te kunnen slapen door al het gemaal, gepieker en getob.
Zwarte gaten en liefde als hoofdingrediënten in een onuitputbare verhalensoep
Ondanks een beschamend gebrek aan fysicakennis bij sommigen in het publiek, weet Hans iedereen mee te nemen wanneer hij verdwaalt in de feiten van Newton, Einstein en de chronometer. De monoloog wordt even onderbroken. Muzikant Jo geeft een uitleg over zijn mengpaneel, geluidsgolven en ruis die even warrig zijn als de kabelkluwen in de monitor. Zijn warme en uitnodigende stem wil echt graag dat we begrijpen vanwaar de klanken komen die hij uit de boxen tovert.
We leren ze kennen, de vrouw die ooit aan de keukentafel zat en de man die eronder lijdt dat ze er niet meer zit. We mogen mee in de kajuit op de boot waar hun verhaal lang geleden begon en varen mee terug naar het heden, waar dat zwarte gat aan de keukentafel nog steeds niet weg is.
'Zwart Gat Antarctica' is een voorstelling over zwarte gaten en dus eigenlijk over niets. Maar kan niets iets zijn? Of is niets niets? Het enige wat we zeker weten, is dat liefde de sterkste kracht is. Ook al klopt je lengtegraad niet.
Reactie toevoegen